"Ik moet nog stof kopen voor mijn naailes morgen!" Zo werd ik zaterdagochtend wakker. Niet door het kletsen van de regen op mijn veluxraam, niet door het woelen van mijn vriend. Wel door het besef dat ik nog iets niet in orde had gebracht. Zo ben ik dan, alles moet geregeld en in orde zijn. En mijn grijze cellen, zoals Poirot ze noemt, helpen mij daar telkens opnieuw aan herinneren. Ik zal me niet snel overslapen voor een werkdag, te laat komen op een afspraak, een verjaardag missen. Punctueel ja, zo ben ik. Ik sprong dan ook uit bed, zo zacht mogelijk om mijn ronkende man niet wakker te maken, en maakte me klaar voor een tripje naar de Zijderoute. Dat is het dan ook geworden, een trip, een reis, een ontmoeting met een grote cultuur in één vreemd mannetje.
Hij hielp me de perfecte stof kiezen voor het blousje dat ik wil maken. Hij zei dat hij goed een stof kon kiezen omdat hij personen obeserveerde. Mijn eerste indruk was een getekende oude Iraanse man, hij ziet er waarschijnlijk ouder uit dan hij is, die graag een praatje maakt met zijn klanten. Alleen sprak hij niet over koetjes en kalfjes, over het vreselijke hondenweer dat Gent teisterde. Hij wilde zijn filosofische bedenkingen over het leven delen met mij. Toen hij bovendien vernam dat ik journaliste ben, was het hek helemaal van de dam. Hij zoog me in zijn wereld waarin ik de Perzische poëet Hafez ontmoette. Ik leerde hoe het lezen van één van zijn gedichten, mensen kon doen pauzeren, kon doen ademhalen in onze hectische maatschappij. Hij las me ze voor in het Farsi en ik hoorde de vertaling in mijn hoofd. Ik leerde hoe Hamid, de tapijtenverkoper, houdt van het ontleden van mensen. Hoe de ¨Perzische cultuur en kunst, zijn ogen doet schitteren. Hoe hij geen afscheid kan nemen van geliefden en ook niet van Iran. Hij wilde me overtuigen dat het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten Al-Qaeda opgericht hebben. Dat de Islam mooi, puur en zuiver is. Dat het Westen slechte moslims gecreëerd heeft. En ik hoorde zijn theorieën aan terwijl ik wandelde door de stoffige straten in Teheran, met mensen sprak al zittend op een kelim en slurpte van mijn hete thee. Hij toverde het Perzische rijk in de overvolle stoffenwinkel...en ik werd wakker gerukt door de deurbel...Een nieuwe klant, een modebewuste homoseksuele man op zoek naar hét perfecte stofje. "Wat vind jij van homo's", vroeg Hamid. En ik zag geen Teheran en geen zon meer, maar de koude regen in de Gentse straten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten